Sürekli sorguladığımız anneliğimiz, ben iyi bir anne miyim diye serzenişlerimiz..
En çokta bizi üzmüyor mu? 
Günümüz süperkadın imajı, hem işinde başarılı, hem evindeki düzeni sağlayan, hem ailesiyle en kaliteli vakti geçiren, hem sosyal, hem bakımlı, sporunu yapan, sağlıklı yaşayan… Saymakla bitiremedim. Üstelik bunları hep keyifle, yorulmadan, yüzünde gülümsemesi eksilmeden yapmak makbul. Bu imajdan eksik kaldığımızda bir şeyler yolunda gitmiyor gibi geliyor. Kendimize iyi bir anne miyim diye sormadan önce kendimize insan olduğumuzu hatırlatmalıyız sanırım.
Hepimiz bulunduğumuz alanda en iyisiyiz. Çocuklarımız için olabilecek en iyi anneyiz. 
Başkalarının iyi yanları, mükemmel görünen hayatları, kusursuz görünen yaşamlarından öte biz olduğumuz yerde parlarız.
Çünkü annelik farklı bir yolculuktur.  
İyi bir anne olmak sürekli birlikte olmak,  onunla hep oyun oynamak değildir. Sürekli farklı etkinlikler bulmak, istediği her şeyi almak değildir. 
Annelik; Birlikte gülmek, anı yaşamak ve anneliğinle birlikte adım adım büyümektir.
Birileri olmaya çalışmak ya da gördüğümüz beğendiğimiz kişileri sürekli kodlayarak, her gördüğümüz iyi ve güzel şeyi ya da farklı özellikleri kendimizde bulmaya çalışmak bizi mutsuz ve karmakarışık yapar. 
Örnek almalı, kendimize daima bir şeyler katmalıyız. Fakat önemli olan bunu alıntılamadan kendi hayatımıza uyarlayarak ilerletmek olmalıdır.  Her şeyden önce kendimizi sevmeliyiz, değer vermeliyiz. 
En önemlisi kendimize vakit ayırmalıyız. 
Çünkü hepimiz çok kıymetliyiz.
Ve çocuğu seven, her anını güzel yaşayan, çabalayan, emek veren, kıymet gösteren tüm kadınlar çok özel anneler.
İyi ki varlar, iyi ki varız.