Pa­muk­la­ra sar­dı­ğı­mız ço­cuk­la­rı­mız­la eğ­le­nir­ken za­ma­nın nasıl geç­ti­ği­ni an­la­mı­yo­ruz.
    Peki ya ku­ral­lar da?
    Ço­cuk­la­rı­mız­da ge­liş­tir­mek is­te­di­ği­miz ka­rak­ter özel­lik­le­ri; iyi karar verme, duy­gu­la­rı­nı ve be­de­ni­ni kont­rol etme, es­nek­lik, ken­di­ni an­la­ma ve ahlak.
    Bu ka­rak­ter ge­li­şim­le­ri­ni doğru di­sip­lin, tu­tar­lı ve ka­rar­lı dav­ra­nış­la­rı­mız­la sağ­la­rız.
    Sı­nır­lar koy­du­ğu­muz­da ço­cuk­la­rın ken­di­le­ri­ni kont­rol edip, dav­ra­nış­la­rı­nı ve be­den­le­ri­ni dü­zen­le­me­le­ri­ni sağ­la­yan üst beyin ge­li­şi­mi­ni des­tek­le­riz.
    Yani doğru ve tu­tar­lı sı­nır­lar koy­mak ço­cuk­la­rı­mı­zın sağ­lık­lı ka­rak­ter oluş­tur­ma­sı­nı sağ­lar­ken aynı za­man­da beyin ge­li­şi­mi­ni de des­tek­le­miş olu­yor.
    Aka­de­mik ça­lış­ma­lar­da da oku­yo­ruz ki sı­nır­lar ko­ya­rak bir bi­re­yin bey­ni­ni ya­pı­lan­dır­mış olu­yo­ruz.
    En temel ebe­veyn­lik amaç­la­rı­mız­dan biri budur as­lın­da.
    Ço­cuk­la­rı­mı­zın daha an­la­yış­lı ve em­pa­ti be­ce­ri­si güçlü bi­rey­ler olup kendi baş­la­rı­na iyi ka­rar­lar ve­re­bil­me­le­ri…
    Yani demek is­te­di­ğim,
    Ço­cuk­la­rın birey ola­bil­me­si için sı­nır­lar için­de özgür ol­duk­la­rı­nı an­la­ta­bil­mek­ten ge­çi­yor. 
    Sı­nır­sız­lık, di­sip­lin yön­te­mi kul­lan­ma­mak gibi du­rum­lar ka­rak­ter olu­şu­mu­nu olum­suz et­ki­li­yor.
    Ço­cuk­lar sınır koy­ma­mı­za ve bek­len­ti­le­ri­mi­zi ilet­me­mi­ze ih­ti­yaç du­yar­lar.
    Bu­ra­da en önem­li nokta, di­sip­li­nin ço­cuk­la­rı ko­ru­mak­la ve on­la­rın gö­rül­dü­ğü­nü, du­yul­du­ğu­nu, se­vil­di­ği­ni, hata yap­tık­la­rın­da bile ebe­veyn­le­ri ta­ra­fın­dan onay­lan­dı­ğı­nı bil­me­le­ri­ne izin ve­re­rek uyum sağ­la­mak­tan ge­çi­yor.
    Sı­nır­lar için­de özgür ol­du­ğu­muz, nice öz­gü­ven­li, mutlu ve ba­şa­rı­lı ço­cuk­la­ra..