Koşup oy­na­dı­ğı­mız yol­lar çi­çek­ler dolu bah­çe­ler.  Sanki her yer boz­kır her yer ka­ran­lık.

    Ne çabuk geçti yıl­lar gel­mi­yor ki
    Bil­mem asır bil­mem kaç yıl geçti ömür bitti yıl­lar kayıp
    Sanki sa­yı­lıy­dı dönüp ge­ri­ye bak­mak
    Ömür de­di­ğin ne ki sanki bir an.
    Ne malın ne mül­kün fayda et­me­di.   

 Yıl­lar geçti yolun sonu onu garip olan şu boşa ya­şan­tı.
    Sanki bir yağ­mur çi­se­diy­di
Damla damla aktı.
    Ah genç­lik oda kayıp oda yok artık.
    Sanki için­de ol­du­ğum hayat bitik yol­lar ka­ran­lık.
    Bir den­siz­lik çöktü içime
    Her şey bir garip
    Sanki ba­sa­cak bas­ton bile fayda et­mi­yor. 
    Yolun sonu ka­ran­lık.
    Hani nerde koş­tu­ğu­muz yol­lar oy­na­dı­ğı­mız oyun­lar.
    Bir sen­siz­lik var içim­de. 
    Sanki her yer şimdi ka­ran­lık.
    Ba­ha­rı bek­ler­ken sanki kış oldu.
    Yol­lar son­suz her yer ka­ran­lık.
    Sen­siz­lik bir hoş.
    İçim boş her yer kap­ka­ran­lık.
    Koşup oy­na­dı­ğı­mız yol­lar çi­çek­ler dolu bah­çe­ler. 
    Sanki her yer boz­kır her yer ka­ran­lık.
    Ne bahar geldi ne yaz.
    İçim boş tadı yok sen­siz dün­ya­nın.
    Sanki ben ben de­ği­lim. 
    Ben­siz­lik içim­de içim boş her yer ka­ran­lık.
    Bahar yok şimdi her yer ka­pa­lı kış.
    Kış olan bahar değil içim­de­ki ben­siz­lik.
    Evel dağ­lar bü­yük­tü ben küçük.

Şimdi dağ­lar küçük ben büyük yine aynı çı­ka­cak güç yü­rü­yecek der­man yok.
    Bir za­man­lar ben­dim oğul şimdi benim baba.
    İzbe iz yak­la­şı­yor gur­bet ge­li­yor son­suz­luk.
    Ko­şar­ken dü­şer­dim bazen.
    Şimdi ko­şa­mı­yo­rum ki düş­sem.
    Elin­den tu­ta­cak biri şimdi ben arı­yo­rum artık.
    Ko­şar­dım düş­sem acı­mak ne ki. 
    Düş­mek ne ki şimdi sız­lı­yor diz­le­rim.
    Göz­le­rim fer­siz vücut der­man­sız şimdi bir ço­cu­ğum ben.
    Bek­li­yo­rum elim­den tutan yü­zü­me gülen.
    Şimdi bağ­lar bo­zul­muş her yer soluk. 
    Sanki yal­nı­zım ben.
    Ay­rıl­mış et ke­mik­ten kemik tut­mu­yor
Göz gö­rü­yor vücut gez­mek is­ti­yor ayak git­mi­yor.
    Şimdi yor­gu­num benim.

Kal­ma­dı takat güç.
     Eman ver­mi­yor evlat.
    Sözün geç­mez sen bil­mez ol­muş­sun.
    Anla artık bir devir daha bitti. 
    Hani baban çok bilir sen bil­mez­din.     

Bir zaman baban kadar.
     Daha sonra ba­ban­dan ben iyi bi­li­rim dö­ne­mi. 
    At­tı­ğın adım­lar yü­rü­dü­ğün yol­lar şimdi sana hep dar­gın ne yü­rü­me­ye nede o yol­lar­dan geç­me­ye kal­ma­mış der­man.
    Hayat de­di­ğin ne ki, boş bir oyun.

Dolu geç­miş­se yıl­la­rın.
     Ya­nı­na kalan o ge­ri­si boş bir hayal.     

İşte bu hayat sonu olan yol.