Ahi’lerin, ozanların gönül insanların şehri.
İlçeleriyle, köyleriyle, bağlarıyla, bahçeleriyle.
Komşulukların, sevginin, saygının gönül şehri Kırşehir.
Değişen ekonomik koşullar yıllar sonra gönül şehrimizi de vurdu.
Gönül şehri bugün çok katlı betonlara teslim oldu.
Altmışlı yılların sonuydu şehirle tanışmamız.
Köyden şehre göçmüştük.
Kırşehir çarşısıyla yeşil bağlarıyla, bahçeleriyle, iki katlı ahşap taş konaklarıyla süslüydü.
Kayabaşında bahçe almıştık onun üzerine taştan ve kerpiçten tek katlı ev yapmıştık.
Köyde göç yakınlarının bulunduğu semtte ve aşiretlerinin bulunduğu mahalleye olurdu.
Gerçek mahalle kültürü komşuluk kaynaşması vardı.
Geçen sürede ağaların, beylerin oturduğu tarihi konaklar bir bir yıkılmaya başladı.
Artan nüfusu barındırmanın bir yolu olarak apartmanlar inşa edilmeye başlandı.
İnsanlarda apartmanlarda oturmanın hevesi başladı.
Güzel konakları bağları, bahçeleri bırakanlar apartmanlara göç etti.
Sonra ne oldu da müstakil evler yoksullara apartmanlar zenginlere ait oldu?
Kat kat dairelerin içinde hemen duvarın diğer yanında başka bir aile yaşıyorken, kulak kabartınca sohbetlerini bile duyabiliyorken nasıl oldu da bu hayatı arzular hale geldik?
Ben dahil buna cevap bulamıyorum çünkü bana da kırk yıl önce sorsanız ben apartman severim derdim.
Çocuğum olduğunda çocukluğuma dair güzel anılarımın özgürlüğümüz ve yerleşik müstakil yaşam ile ilişik olduğunu fark ettim.
Nasıl olması gerektiğini sormak isterseniz eskisi gibi çocukların özgürce sokakta oynamasını hatta dönen salıncakların mahalle mahalle gezmesini kısacası çocukluğumda ne yaptıysam bütün çocukların da aynı şeyi yaşamasını çok isterdim.
Bugün tam tersi olmaya başladı ekonomisi yerinde olan müstakil konaklar inşa etmeye başladılar.
Dedelerinin yaşadığı bağlı bahçeli müstakil evler istiyorlar.
Bugün beton yığınları arasında tekrar bağlı bahçeli konakların sayısı artar mı çok ümit var değilim.
Hayat şartları ve koşulları buna müsaade etmiyor gibi duruyor.
Şehirler artık nefes alamaz durumdalar.